بررسی چالش های محیط زیست و آبکاری

اين نشريه در نظر دارد در هر شماره يكی از مسائل و چالش های متداول صنعت را در يک ميزگرد مورد تحليل و بررسی قرار دهد، باشد تا با ارائه راه حل های مناسب در جهت رفع آن قدمی برداريم. به همين منظور موضوع بحث دلایل عدم حل مشكلات محيط زيست در 30 سال گذشته را به عنوان اولين موضوع ميزگرد انتخاب كرده و از آقای مهندس ژوله خواسته شد تا با توجه به آگاهی كافی ايشان از صنعت آبكاری، مسئوليت اجرای اين ميزگرد و تهيه گزارش آن برای نشريه را به عهده بگيرد. در اين جلسه آقای مهندس حسن پور و خانم مهندس سلطانی از شركت ساماندهی مشاغل تهران، آقای نوروزخان رييس انجمن صنايع آبكاری و مديرعامل آبكاری رنگين، آقای مهندس رفيعی نايب رييس انجمن صنايع آبكاری و مديرعامل شركت جهانتاب، آقای مهندس گلتراش مديريت آبكاری گلتراش، خانم مهندس اسماعيل نيا رييس شورای بانوان صنعت آبكاری و مدير خط آبكاری گروه ايران بهمن و خانم فاطمه پاليزبان از اعضای شورای بانوان و نشريه صنعت آبكاری دعوت به عمل آمد تا در اين جلسه حضور داشته باشند. در ضمن از آقايان خليلی رييس اتحاديه آبكاران و مهندس گلعلی زاده از سازمان حفاظت محيط زيست نيز دعوت به عمل آمده بود كه به علت جلسه پيش بينی نشده، ايشان از حضور در جلسه عذرخواهی نمودند. با هم اين گزارش را می خوانيم:

–ژوله : با سلام و خوش آمد خدمت دوستان گرامی و با تشكر از اينكه دعوت ما را برای شركت در اين ميزگرد پذيرفته اند، و با تشكر از جناب آقای مهندس سيفی كه اين فرصت را در اختيار ما قرارداده اند تا با برگزاری ميزگردهايی با شركت دست اندركاران صنعت و مسئولان دولتی ، چالش های پيش روی اين صنعت را به بحث بگذاريم. طرح برگزاری چنين جلساتی از طرف مجله صنعت آبكاری و مهندس سيفی ارايه شده و باعث افتخار بنده است كه اين فرصت را دارم تا به عنوان مجری اين جلسات در خدمت شما باشم. اميدوارم كه از اين نشست نتايج مثبت و پرباری برای صنعت آبكاری حاصل گردد. در برخورد اوليه با موضوع صنعت آبكاری و محيط زيست شايد با اين سوالات مواجه شویم:

• آيا در جامعه ای كه جان آدميان ارزش و اهميت درخور خود را ندارد و هر ازگاهی شاهد بروز حوادثی هستيم كه در آن تعدادی از هموطنانمان جانشان را از دست می دهند و آب هم از آب تكان نمی خورد، جايی برای مباحث محيط زيستی باقی می ماند؟ آيا اساسا اين مباحث شكلی و صوری نيست ؟
• آيا صنعت آبكاری بيش از اندازه مورد لطف سازمان هايی مانند حفاظت محيط زيست و شهرداری و … قرار نگرفته است ؟ در حالی كه شايد آلایندگی و خطرات ايمنی، بهداشتی و محيط زيستی برخی از مشاغل و اصناف به مراتب از صنعت آبكاری بيشتر است و مانند اين صنعت زير ذره بين نيستند ؟

فارغ از سوالات فوق ما معتقديم با توجه به قابليت ها و توانايی های صنعت آبكاری و از سوی ديگر اهميت و جايگاه اين صنعت در رشد صنعتی كشور ، صنعت آبكاری می تواند و بايد به يک صنعت سبز و پيشرو تبديل شده و مسائل زيست محيطی خود را حل كند تا هم زمينه های رشد و توسعه پايدار خود را بسازد و هم سهم خود را برای حفاظت محيط زيست ادا نمايد.
در اين جلسه سه سوال را محور مباحث قرار می دهيم و از دوستان درخواست می كنيم نظراتشان را در خصوص هر يک از اين سوالات بيان نمايند:

اول : علت عدم موفقيت تلاش های انجام شده در اين سال ها چيست؟ و چرا بعد از اين همه سال و صرف اين همه هزينه همچنان اين چالش باقی است؟
دوم : از دوستان می خواهيم راه حل ها و راهكارهای پيشنهادی خودشان را برای حركت در جهت حل اين معضل مطرح كنند .
سوم : و در آخر از بين راهكارهای ارائه شده بهترين راه حل ها را انتخاب كرده و برای اجرای آن تلاش كنند و هر كس به فراخور مسئوليت و نقشی كه در اين زمينه دارد قبول مسئوليت كند تا در جهت اجرای راه حل های انتخابی حركت كنيم فكر می كنم اين ميزگرد بيش از يک جلسه طول بكشد كه از همين جا از دوستان قول می گيرم كه تا پايان اين بحث با ما باشند و از ساير صاحب نظران و دست اندركاران آبكاری، انجمن ها و ارگان ها و سازمان های ذيربط كه علاقه مند شركت در اين بحث هستند هم دعوت می كنم تا نظراتشان را برای ما ارسال كنند و آمادگی خودشان را جهت شركت در اين ميزگردها اعلام نمايند.

اگر اجازه بدهيد بحث را با آقای مهندس حسن پور از مديران ارشد شركت ساماندهی شهرداری تهران شروع می كنيم كه وظيفه ساماندهی واحدهای آبكاری در تهران را به عهده دارند و می دانم كه مسائل آبكاری ها را به دقت دنبال می كنند و بسيار هم علاقه مند به حل مشكلات آبكاری هستند.

-حسن پور:
بحث اهميت ساماندهی مشاغل و اصناف با توجه به توسعه شهری ضروری است ، صنف آبكاری، صنف شيميايی فروش يا اوراق كنندگان يک زمانی در سطح شهر به راحتی كار می كردند اما با توجه به توسعه شهرنشينی و تراكم شهری و مشكلاتی كه عدم كنترل مهاجرت ها به تهران به دنبال داشت و باعث رشد بی رويه شهر شد، شرايطی را به وجود آوردكه اين صنايع و اصناف كه در حاشيه های شهر فعاليت می كردند با توسعه شهر داخل شهر قرار گرفتند البته به عبارت بهتر مناطق مسكونی آمدند و در كنار صنف و صنعت قرار گرفتند و خوب به طبع آن ما از اين زاويه در جلساتی كه در خدمت دوستان هستيم می گوييم كه قبلا اينجا فضا خالی بود، و سرمايه گذاری آمده يک كارخانه يا كارگاهی احداث كرده شما نبايد مسكونی را اجازه ميداديد كه بيايند و در حريم صنعت استقرار پيدا كنند.

ما آن زمان كه خاوران را ساختيم در كنار واحدهای صنعتی اصلا شهرک های مسكونی نبود ولی الان همين شهرک های مسكونی اعتراض می كنند كه اين كارگاه ها و كارخانه ها برای ما مزاحمت دارند. به طور مثال در مورد پايانه استقرار و سرويس دهی به اتوبوس ها، ابتدا همان راننده ها وكاركنان شركت واحد اتوبوسرانی رفتند و در اطراف آن پايانه زمين گرفتند و ساختند و ساكن شدند و حالا شكايت دارند كه استقرار اين شركت واحد در كنار منازل شان برای آن ها مزاحمت و ناراحتی ايجاد می كند. اين آسيب ها و تناقضات بوده و متاسفانه در زمان تصميم گيری مساله را يكطرفه ديده اند و حكم دادند كه اين صنف يا اين واحد بايد برود . خوب ما برای اين صنف چه كرده ايم؟

پيشتر در يک دوره برخوردهای سلبی بوده يعنی فقط يک رای ميدادند كه اين صنف بايد برود و بعد آن واحدها را تعطيل می كردند ولی الان گفتند كه نه بياييد و ساماندهی شويد . اما در بحث ساماندهی چرا آبكاران در اولويت هستند؟ دوستان خودشان می دانند كه مشكلات زيست محيطی و ايمنی و بهداشتی كه اين صنعت دارد اهميت اين موضوع را مشخص می كند . اما آنطوری كه شما اطلاعات كافی و وافی در مورد صنعت خودتان داريد و با جرات آن را صنعت سبز می ناميد اين اطلاعات در اختيار سازمان های زيست محيطی و حتی مردمی كه در اطراف اين واحدها زندگی ميكنند نيست و آگاهی لازم در اين زمينه وجود ندارد.

برای روشن شدن مساله مثالی عرض كنم ، ما در جلسه شورای شهر بوديم ، خانم دكتر ابتكار گفتند كه ما در تهران 80.000 دستگاه تاكسی داريم كه سيستم لنكسترشان بايد هر سال عوض شود و تاكسی ها اين كار را نمی كنند. بياييد ما انجام بدهيم . پرسيدند چقدر هزينه دارد؟ گفتند 10 ميليارد هزينه سالانه دارد. با اين تضمين كه 20 درصد از آلودگی هوا را كاهش می دهد . 20 درصد خيلی زياد است. خوب ببينيد بعضی از موضوعات مشهود است و كاری برای آن انجام نمی دهند . ولی بعضی از موضوعات به اين روشنی نيست اما اين پتانسيل و توان را دارد تا بشود يک صنف سبز، صنعت سبز و اما در برابرش میايستند چرا چون ما نتوانستيم بخوبی صنعتمان را معرفی كنيم .

من به جرات می گويم كه ما در بحث ساماندهی آمده ايم در كنار صنعت و مقابل شما نيستيم ، كنار شما هستيم و با شما بازديد های مختلفی را از شهرک های مختلف داشته ايم. شما هم كارتان اشكال دارد . چرا كه نيامده ايد برای اينكه ثابت كنيد صنعتتان يک صنعت سبز است پا پيش بگذاريد برويد در يک شهرک در يک مجتمع مثل همين مجتمع خاوران كه 6 فاز است و 6 صنف هم آنجا هست و 100 درصد موضوعات مرتبط به آبكاری هم دارند . شما بياييد با مجمع با وزارت بازرگانی هماهنگ كنيد، درست است كه قانون می گويد شما نبايد داخل مجتمع های صنفی باشيد ولی برای پايلوت به جای اينكه داخل شهر پايلوت را ايجاد كنيد داخل مجتمع ايجاد كنيد فضاسازی مناسب را هم ما به عنوان شركت ساماندهی انجام می دهيم .
الان مجتمع تالار بهرام با تقريباً 1000 واحد در حال افتتاح است. سماور سازها هم قرار است به آن جا بروند كه حتماً نياز به آبكاری دارند و جدا از آن حتماً موضوعات ديگر مرتبط با آبكاری هم آنجا پيدا می شود . يک واحد را احداث كنيد و نشان بدهيد كه صنعت سبز هستيد . شهرک های ديگری هم در اطراف تهران هست كه هم نياز مستقيم به صنف شما دارند ، هم نياز غير مستقيم، چرا اين پايلوت را نمی توانيد آن جاها اجرا كنيد؟ بياييد يک پايلوت در اين جاها اجرا كنيد و ثابت كنيد كه اين صنف می تواند ماندگار باشد و در داخل شهر باشد و جزو صنوف زرد باشد.

اجازه بدهيد من بعضی از موضوعات را كه ممكن است دوستان درجريان آن نباشند را برايتان بازگو كنم : مصوبه ای را كه چهار، پنج سال شهرداری تهران و به خصوص شركت ساماندهی به دنبال تصويب آن بود خوشبختانه بالاخره در اواسط برج 10 دقيقا 90/10/11 به تصويب شورای شهر رسيد و صنوف را به سه دسته صنوف سبز، زرد و قرمز تقسيم كردند كه متاسفانه صنف شما جزو صنوف قرمز است و جزو اولويت هايی است كه بايد از تهران خارج بشود. در اين مصوبه صنوف سبز، زرد و قرمز را تعريف كردند و تعيين نمودند كه صنوف قرمز بايد از تهران خارج بشوند.

-اسماعيل نيا : چه صنعت هايی جزو صنوف سبز هستند؟

-حسن پور : صنوفی كه بايد در شهر باشند و جزو نياز اوليه شهروندان هستند و بايد در كنار آن ها باشند مثل بقالی ها، سوپرماركت ها ، نانوايی ها و . . . اما كارخانه سيمان كه رای به تعطيلی آن داده شده همان گونه كه برخی از واحدهای همكاران شما نيز شامل اين رای می شوند، اما سياست ها و سلایق غلط كه چون مثال اگر كارخانه سيمان تعطيل شود500 تا كارگر جلوی شورای شهر آمده و تحصن يا اعتراض می كنند،مانع از تعطيلی آن شده است. اما مساله قبلا ريشه ای حل نشده است به صنف آبكار كه در كل شهر پراكنده است و ريشه دارد، گفتند بايد بروند و تعطيل بشوند چه اتفاقی می افتاد؟ اين واحدها زيرزمينی شده اند . خود شما هم بايد وارد ميشديد. پيشنهاد من اين است ، بياييد به جای اينكه پايلوت را در شهر اجرا كنيد برويد به شهرک ها با پشتيبانی شهرداری و شركت ساماندهی، ما اين فضا را برای شما ايجاد می كنيم و شما هم ثابت كنيد صنعت سبز هستيد.

-رفيعی: معيارهايی هم برای اين كار تعريف شده است؟

-حسن پور: معيارها را شما به ما بدهيد . شما می گوييد صنعت سبز هستيد. ببينيد ما الان آمادگی داريم، مشاوران حقوقی و مطالعاتی داريم برای استفاده از فن آوری های نوين در مشاغل شهری، مامی توانيم از اين دوستان كمک بگيريم و برای موضوع شما جلساتی را اختصاصی برگزار كنيم و از روش هايی كه در دنيا هست و تجربه شده بيشتر استفاده كنيم كه حتماً تجربه شما در اين زمينه بيشتر است.

-ژوله : بسيار ممنون و متشكر از جناب آقای مهندس حسن پور ازسركار خانم مهندس سلطانی خواهش می كنم مطالبشان را بفرمايند.

-سلطانی : من از شما تشكر می كنم كه اين نشست را ترتيب داديد در صحبت های قبلی كه من با آقای سيفی داشتم ، اشاره كردم كه واقعاً حيف است كه شما سرمايه های صنعت آبكاری كه يكی از بزرگ ترين صنايع كشور است با اين همه انرژی و زمانی كه گذاشتيد به نتيجه مطلوب نرسيد. و از اين زمانی كه صرف كرده ايد تا با ارگان هايی مثل شهرداری و محيط زيست و ديگر نهادهايی كه معمولا با آن ها درگير هستيد كنار هم بنشينيد و صحبت كنيد و به نتايج مثبتی نرسيد.

من تشكر می كنم كه مجدداً اين موضوع را زنده كرديد و اميدوارم كه اين بار به نتيجه خوبی برسد. البته دفعات قبل هم دستاوردهای خوبی داشته است ايجاد يک ادبيات مشترک بين صنعت و ارگان ها كه شما از ابتدا به دنبال آن بوديد، دستاورد بزرگی است و ديگر اينكه افرادی كه در دستگاه های دولتی هستند به اين نتيجه برسند كه واقعاً صنعت آبكاری صنعت توانمندساز است خيلی از اين اطلاعات كه شما صاحبان و فعالان صنعت به مسوولين و دست اندركاران داده ايد به شناخت بهتر اين صنعت بسيار كمک كرده است.

در مورد اينكه سهم صنعت شما و سهم واحدهای صنفی كوچک در GDP چقدر است و چقدر با اهميت است بركسی پوشيده نيست و خوشبختانه در شهرداری تهران و حداقل در ساماندهی اين نگرش وجود دارد كه نمی خواهيم با واحدهای آبكاری صرفاً برخورد سلبی داشته باشيم . مگر اينكه مجبور باشيم! اما اين اجبار چگونه ايجاد می شود؟ ما صبح علی الطلوع كه سركار می رويم ، اگر يک شاكی واحد آبكاری به ما مراجعه كند مجبوريم كه آبكاری را تعطيل كنيم . اصلا فارغ از اينكه ما به عنوان يک شخصيت حقيقی يا حقوقی چه نظری در مورد صنعت داریم.

من اصل پورتر را از آقای مهندس سیفی یادگرفته ام اصل 20-80 ما گاهی می توانیم با درست کردن 20 درصد از کارها به 80 درصد نتایج دلخواهمان برسیم. این 20 درصد در اینجا ، مشکلات قانونی است. یعنی ما به عنوان مجری قانون موظفیم که قانون را اجرا کنیم. اگر بتوانیم قانون را اصلاح کنیم بقیه اش حل است. خیلی اوقات ما مشکلات قانونی را به خاطر اهمیت و کاربرد صنعت تان برای صنف شما نادیده می گیریم. ما اگر بتوانیم اهمیت این صنعت را به خوبی مشخص کنیم خیلی از مشکلات حل می شود.

یک مشکل دیگر که به جز صنف شما همه ایرانی ها با آن درگیرهستند عدم انسجام کافی بین اعضا است. که سابقه فرهنگی هم دارد پیرو همان ضرب المثل معروف که اگر شریک خوب بود خدا شریک داشت کارگروهی خیلی سخت است در همه جای دنیا و به خصوص در ایران. ولی تجربه ای كه همه دنيا و همه اعضای صنايع و صنوف داشتند اين است كه اگر شما بخواهيد به اميد ما به عنوان شهرداری، ما به عنوان سازمان محيط زيست بمانيد كه طرحی را تهيه و تدوين كنيم خيلی طول می كشد و تا حالا هم انجام نشده است. نه اينكه نخواهيم بكنيم، در دستور كار اداری هم قرار می گيرد ، اما امروز من مسئولم فردا من می روم يكی ديگر می آيد . يكی، يک جور ديگر فكر می كند، يكی ديگر اصلا نگاهش با ما فرق می كند. پس خودتان بايد يک طرح مناسب را تدوين كنيد و يک موضوع را مدنظر داشته باشيد :

اقتصاد! چرا كه همه جا حرف اول را پول می زند شما خودتان اگر فردا برای واحد صنفی يا كارگاهی تان صرفه اقتصادی داشته باشد كه كاری را انجام بدهيد، انجام می دهيد و اگرنه اينكار را نمی كنيد . بحث اقتصاد با بحث های ديگر در هم تنيده است و اصلا نمی شود اقتصاد را از يک پروژه يا كاری جدا كنيم. طرح غير اقتصادی يعنی عدم انجام وموفقيت طرح.
در صنف شما افرادی كه با سواد و پولدار باشند به اندازه ای كه بتوانند يک طرحی را اجرا كنند هستند، افراد با بينشی كه فقط امروز را نبينند و ديد كلان داشته باشند اگر اين افراد كنار هم جمع شوند و با هم منسجم باشند، طرحی را می نويسند كه از سطح كليات خارج می شود و در حد يک برنامه اجرايی است. سرمايه گذاری می كنند، هر واحد صنفی 10ميليون ، 20ميليون، 50 ميليون بستگی دارد خودتان داريد مديريت می كنيد.

طرحی كلی بنويسيد ، وظايف و آورده هر كدام از سازمان ها و بخش های دولتی و خودتان را هم محاسبه كنيد و طرح را به اجرا بگذاريد. شما الان داريد كار می كنيد، اگر درست بررسی كنيد می بينيد كه پول هایی که شما اکنون خرد خرد و به صورت مجاز و غیرمجاز پرداخت می کنید با آن شان و موقعیت اجتماعی که ندارید که آن هم یک جایی به پول تبدیل می شود و ارزش اقتصادی دارد اگر همه این ها را کنارهم بگذارید می شود یک مبلغی که اگر این مبلغ هایمان را روی هم جمع کنیم می شود هزینه لازم برای همان طرح کلی.
در اين طرح كلی بايد مشخص گردد كه هر كسی چه كاری را بايد انجام بدهد . آورده اش چيست و چه مقدار است . چقدر سرمايه گذاری می كند و چه انتظاری دارد. اگر اين طرح را تدوين كنيد ، طرحی كه واقعا نظام يافته و سازمان يافته باشد كه نشان بدهد هر كدام از اين پله ها كجاست و چه تقدم و تاخری دارند و همه جانبه نگر هم باشد و از همه ظرفيت های قانونی هم استفاده كنيد و از كمک دستگاه های ذيربط كه در اين موضوع درگيرند و جزو ذينفعان می باشند هم استفاده بشود من مطمئن هستم كه مشكل صنف خيلی سريع تر و با درصد بسيار بالاتری از موفقيت حل خواهد شد اما اگر بخواهيد به اميد اين باشيد كه ساماندهی يا شهرداری يا محيط زيست يا آقای مهندس نصر يا عليپور نه آقای مهندس كلخورانی بيايد اينجا با شما صحبت كند و با اهميت صنعت شما آشنا بشود و قانع هم بشود كه شما صنعت سبز هستيد بايد قانون را اجرا كند و شما بايد آن مشكل قانونی را حل كنيد .

من قبلا هم اين نكته را به آقای مهندس سيفی گفته ام اگر خاطرتان باشد آقای مهندس سيفی هم يک طرح كلی داشتند كه چند مركز را برای استقرار واحدهای صنفی اين صنعت پيش بينی كردند. يک جلسه هم كار گروه صنعت و معدن داشتيم و كارها هم داشت خوب پيش می رفت اما متاسفانه متوقف شد. نكته مهم اين است كه در طرحتان به آن مسايل و جاهايی كه بايد پرداخته شود توجه كنيد و آن مشكل قانون را حل كنيد با توضيحات و توجيهاتی كه شما ارايه می دهيد به نظر من مشكلتان حل خواهد شد ولی اگر بخواهيد به اميد اتحاديه آبكاران باشيد همان طور كه آقای مهندس حسن پور هم فرمودند با نوع عملكرد اتحاديه و برخورد غيرقابل انعطافش مشكل حل نشده و صنعت و صنف شما خيلی آسيب می بينيد. اين در حالتی است كه خيلی از صنوف ديگر اقدام كرده اند و با ديد توسعه به موضوع پرداختند گفتند كه چيزی را كه الان داريم كه هست حالا از اين فرصت استفاده می كنيم و در يک مجتمع هم مستقر می شويم و فضای مناسبی را برای خودمان می سازيم مثل چوب فروش ها كه انتقال پيدا كرده اند.

چرا اين قدر تعدادشان زياد شده به طوری كه الان ديگر جا نداريم به متقاضيان جديد بدهيم؟ برای اينكه هر واحد صنفی كه رفت و يک سرمايه گذاری كرد هم كسب و كارش را توسعه داد و هم اينكه جايی را كه با 60 ميليون تومان سرمايه گذاری خريده بود الان 600 ميليون تومان قيمت پيدا كرده است و خيلی مزايای ديگری هم در آن مجتمع دارند. ولی عدم انعطاف صنف آبكاری و اينكه پافشاری كرده اند كه ما می خواهيم سرجاهای خودمان باشيم و صنعت سبز باشيم يک جاهايی به ضرر صنعت تمام شده است . ببخشيد اگر من خيلی صحبت كردم.

-ژوله : با تشكر از خانم مهندس سلطانی از آقای مهندس رفيعی نايب رييس هيات مدير انجمن آبكاری خواهش می كنم نظراتشان را بفرمايند.

-رفيعی : با تشكر از شما و آقای سيفی كه موجبات اين ميزگرد را فراهم نموديد. در واقع يكی از دلائل عدم موفقيت در صنعت آبكاری برای اينكه جزو صنايع سبز اين مملكت بشويم همين پراكنده كار كردنمان بوده است. اگر با هم كار كنيم و منسجم باشيم ، نتايج خيلی بهتری خواهيم داشت . طبق ضرب المثل ايرانی يک دست صدا ندارد، وقتی با هم باشيم توانايی بيشتری خواهيم داشت و واقعا بايد از توجه شما به عنوان ساماندهی و ساير سازمان ها استقبال كنيم . ولی عدم حل مشكل فقط به خاطر كوتاهی اتحاديه يا اينكه آبكاری ها نرفتند نيست . مسائل اين مملكت يک مسائل فرهنگی بسيار بسيار بزرگ است.

خود من يكی از صنايعی بودم كه با سابقه 50 سال فعاليت در اين صنعت از داخل شهر، خيابان شهيد رجايی به شهرک علی آباد رفتم ، آنجا هم مستقر شدم ولی باز هم در شهر صنعتی علی آباد ، آن كارهايی را كه بايد می كردند انجام نشده و آن زيرساخت هايی را كه بايد آماده می كردند آماده نكردند. ببينيد مثالی بزنم به عنوان يک نماد، خيلی از كارگاه ها هستند كه دلشان می خواهد، انگيزه اش را هم دارند و امكان مالی آن را هم فراهم می كنند تا به عنوان يک صنعت سبز و واحد بزرگ آبكاری فعاليت كنند مثل آقای مسجدی، ايشان را كه مثال می زنم يک آبكاری پلاستيک داشتند خيلی هم موفق بودند و فرد فهيم و با شخصيتی می باشند. اما با موانعی برخورد می كنند كه پشيمان می شوند همين آقای مسجدی سالن ها را ساختند سرمايه گذاری زيادی هم كردند اما فعاليتشان را متوقف كردند و ادامه ندادند. من نمی دانم كه كاملا كار آبكاری را كنار گذاشتند يا نه ؟

اما می خواهم بگويم كه مشکلات متعدد و عديده ايشان را هم از صنعت دور كرد و شايد دانش و سرمايه اش را هم به جای ديگری برده باشد كه من نمی دانم و اگر چنين باشد ضرر بزرگی به صنعت وارد شده است . از اين گونه نمونه ها زيادند. در اين مساله عوامل متعددی وجود دارد كه يكی از آن ها به من كه در اين صنعت كار می كنم مربوط می شود و تعدادی هم به بيرون از صنعت به جامعه مربوط می شود. من فكر می كنم ما يک مشكل فرهنگی داريم كه هميشه كارها را خيلی دير شروع می كنيم ما قبل از اينكه از يک صنعت بخواهيم برود به جايی مثل خاوران ، بايد از آن بپرسيم كه علت نرفتن آن ها چيست ؟ به نظر من مشكل آلایندگی صنعت آبكاری را به راحتی می شود كنترل كرد.

خيلی ساده تر از صنايع ديگر، من نمی خواهم آلودگی اين صنعت را با زباله های بيمارستانی مقايسه كنم كه جنبه های زيست محيطی گوناگونی دارد و پاک سازی و خنثی سازی آن بسيار پيچيده و مشكل است چرا كه در مورد صنعت آبكاری عليرغم اينكه با موادی برخورد می كنيم كه خطرناک و آلاینده است مثل سيانور اما خنثی كردن آن بسيار راحت تر است در حالی كه متاسفانه به دليل عدم اطلاع مسئولين مانند مردم عادی از اسم سيانور خيلی می ترسند برای اينكه اگر كسی بخواهد خودكشی كند قرص سيانور می خورد و همين كه بگويند كسی دارد با سيانور كار می كند ديد خيلی بد و منفی را ايجاد می كند. اگر به سوال برگرديم ، به نظر من عدم هماهنگی سازمان های ذيربط يكی از عوامل اساسی عدم موفقيت ماست.

شايد واقعا آن ارتباط لازم و صحيحی كه بايد باشد بوجود نيامده است. قانون هايی كه نوشته شده است كارا نيست چرا كه هنگام تدوين اين قوانين نظر صاحبان صنعت را نخواسته اند و حالا يک قانون غلط نوشته شده است و ما بايد قانون را لغو كنيم يا به نحوی از انحا قانون غلط را دور بزنیم . در واقع مشکل بزرگ ما در قانون های نادرست است و به نظر من این عدم هماهنگی، عدم همکاری و عدم مشارکت این مسائل را بوجودآورده است . ما اگر بخواهیم ، واقعا در این زمینه موفق بشویم باید دور هم جمع بشویم یک گروهی تشکیل بشود من فکر می کنم 2 ، 3 سال پیش بود که در جلسه ای که من خودم هم حضور داشتم قرار شد کار گروهی تشکیل شود و مساله را پیگیری کند ولی متاسفانه نشده است. الان اگر بخواهیم اتفاقی بیافتد این مساله را باید جدی دنبال کنیم نه فقط به عنوان یک میزگرد و برای چاپ در مجله، ببخشید من این را عنوان می کنم.

بخشی از مساله هم مربوط به مسایل مالی می شود همان طور که خانم مهندس سلطانی اشاره کردند باید آورده های هر بخش مشخص بشود . به هر حال سامان دادن این مسائل احتیاج به سرمایه دارد. این سرمایه ها ممکن است وجود داشته باشد ولی در اختیار صنعت نباشد. ممکن است که دولت برای حل مشکل صنعت هزینه هایی را هم انجام داده باشد ولی در راه درست انجام نشده است. باید آورده دولت هم برای این کار مشخص شود و این منابع در جای درستی هم مصرف بشود و این خیلی مهم است. این کار سودش به مراتب برای دولت بیشتر است. تاکید می کنم این آورده ها تنها مربوط به صنعت نیست، مربوط به سازمان ها و ارگان ها هم هست در واقع آن ها باید امکانات لازم را به نحو مقتضی در اختیارصنعت قرار دهند.

-ژوله: من خیلی تشکر می کنم از جناب آقای رفیعی و خواهش می کنم از جناب آقای نوروز خان رییس هیات مدیر انجمن آبکاری و عضو هیات مدیره و خزانه دار اتحادیه آبکاران و پرداخت کاران تهران که نظرشان را در این خصوص بفرمایند.

-نوروز خان : من تشکر می کنم از دوستان که زحمت کشیدند و این جلسه را ترتیب دادند. عدم موفقیت ما بر می گردد به این موضوع که مثلا دوستان آمدند و اصناف را بر سه گروه سبز، زرد و قرمز تقسیم کرده اند بعد گفته اند آبکاری قرمز خطرناک است و بیشترین مزاحمت ها را دارند و باید از شهر خارج شوند و در اولویت انتقال قرار گرفته اند. این درست مثل همان قانونی است که در سال 68 تصویب شد و دوباره این موضوع تکرار شده است. معمولا اگر فردی را به جرمی متهم می کنند و می خواهند حکمی در مورد آن صادر کنند او را می برند در دادگاه تفهیم اتهام می کنند و بعد متهم از خودش دفاع می کند بعد دادگاه حکم می دهد. حال یا محکوم می شود، اعدام می شود یا تبرئه.

اینجا سوال من این است که در جلسه ی شورای شهر از طرف صنف آبکاری چه کسی حضور داشته و از مواضع و نظرات این صنف دفاع کرده است؟! جایی که این صنف جز صنوف قرمز قرار گرفته است؟! متاسفانه کلیه تصمیمات به همین صورت گرفته شده است و نتایج آن هم همین است و الان مجددا قرمز شدیم.

-حسن پور: شما خودتان باید ثابت کنید که سبز هستید.

-نوروزخان: ما چطوری باید ثابت کنیم که بی گناهیم وقتی غیابی محاکمه می شویم ؟

-حسن پور: شما باید به مجتمع ها بروید و در آنجا مشغول شوید و ثابت کنید صنعت سبزید. ما درخواست هایی را که از دوستان صنف آبکار داشتیم تا 1000 متر هم از ما زمین می خواستند و ما هم رفتیم و بازدید کردیم از مجتمع ها و خود شما هم تشریف داشتید. حتی این پتانسیل و امکان مالی برایشان هست که 5000 متر کارگاه داشته باشند که سرمایه گذار ما هم اعلام آمادگی کرد که باشد ما این مقدار فضا را در اختیار دوستان می گذاریم . ما نمی گوییم 5000 متر ، ما نمی گوییم خودتان شهرک بسازید، ما می گوییم الان در شهرک هایی که هست و فضایی را که وجود دارد استفاده کنید و یک پایلوت راه اندازی کنید و ثابت کنید که صنف شما می تواند یک صنف سبز باشد.

-نوروزخان: مشکل اینجاست که ما می گوییم خودمان شهرک را می سازیم، ببینید ما می خواهیم خودمان را با دنیا و کشورهای پیشرفته ای که همین مسائل را داشته اند و راه حل هایی برای آن مشکلات پیدا کرده اند هماهنگ کنیم، متاسفانه ارگان های دولتی نمی گذارند. در آلمان ،انگلیس و فرانسه هر جا که شما تشریف ببرید واحد آبکاری در مرکز شهر کنار مرکز خرید هم می توانند کارمی کنند اما طبق ضوابطی است که سازمان محیط زیست و ارگان های ذیربط به آن ها اعلام کرده اند و اگر از آن تخطی بکند درش را می بندند و اخراجش می کنند. شما تا حالا در آلمان ، انگلیس یا کل اروپا شهرکی را دیده اید به عنوان شهرک آبکاری؟ تنها اینجا اصرار بر این است که ما به شهرک هایی برویم که امکانات لازم را هم ندارند.

مثال شهرک علی آباد همین پارسال مشکل کمبود شدید آب داشت. این شهرک ها امکانات لازم را ندارند، تصفیه ندارند و علیرغم آن سیستمی که با هزینه هنگفت راه اندازی شده هیچ حرکتی انجام نمی شود و فقط دکور است و حالا آبکار باید پیش تصفیه بگذارد. ببینید این روشی است که در دنیا انجام می شود حالا ما اصرار داریم که به یک مجتمع متمرکز برویم آن هم با قیمت هایی که پارسال اعلام کردید شهرک آخری که رفتیم قیمت اعلام شده زمین متری 1 میلیون تومان بود که بعد هم به 1.5 میلیون تومان افزایش یافت. خوب برای هیچ آبکاری توجیه اقتصادی ندارد که متری یک میلیون یا یک و نیم میلیون بابت زمین بپردازد. این مانند آن است که منزل شما در الهیه باشد و من به شما بگویم منزلتان را به من بدهید بعد بروید در شورآباد من به شما خانه می دهم متری 1 میلیون تومان خوب چه کسی قبول می کند؟

من اعتقادم این است علیرغم اینکه ما در این سال ها خیلی فعالیت کردیم ولی هر سال قدرتمان کمتر می شود. دلیلش هم این است که من می آیم 50 میلیون، 100 میلیون هزینه می کنم سیستم تصفیه پساب می گذارم، نمونه ها را می برم و تایید های آن را از سازمان های مختلف می گیرم و مواد آلاینده در پساب کمتر از مقدار مجاز هم هست اما به من می گویند، نه! تو باید بروی. من چه کار می کنم؟ می روم 500 متر آن طرف تر یک جایی را اجاره می کنم حداقل امکانات را هم می گذارم کارم را می کنم و به ساماندهی و محیط زیست هم اطلاع نمی دهم اگر هم جای من را پیداکردند جا را عوض میکنم به یک جای دیگر می روم . البته من یک راه دیگر هم پیدا کرده ام آن هم استفاده از زیرزمین مساجد و حسینیه هاست. که دیگر نه ساماندهی نه محیط زیست نمی توانند هیچ حرکتی روی آن ها بکنند در حال حاضر هم دارند کار می کنند! ولی من جلوی چشم هستم و مرتب سراغ من می آیند و یک مرتبه می آیند یک مانع 4 متری می گذارند جلوی در کارخانه من که 20 سال سابقه دارد و همه استانداردهای زیست محیطی را هم رعایت می کنم ولی چون جلوی چشمیم ، جلوی تیر هستیم.

-حسن پور : اگر شما همان سال 68 می رفتید در کاوه زمین می خریدید زیر یک میلیون که هیچ، زیر 50 هزار تومان بود. اگر حتی پارسال یک میلیون را می خریدید امسال نمی شد 1.5 میلیون.

-نوروزخان : اصلا بحث قیمتی نیست . من و خیلی های دیگر در این صنف اگر دنبال این مادیات بودیم خیلی کارهای دیگر می کردیم و خیلی راحت تر پول درمی آوردیم . ما دنبال این پول ها نبودیم. من و خیلی از دوستان دیگر به خاطر عشقمان به این کار است که ایستاده ایم و هنوز کار می کنیم . من این را به رییس دادگاه هم گفتم وقتی پرونده کارخانه ام با محیط زیست به دادگاه کشیده شده بود. گفتم ما یک آدم های دیوانه ای هستیم که ایستاده ایم داریم تولید می کنیم ما عاشقیم. ما به اندازه ای که بخواهیم خرج کنیم، داریم و راحت می توانیم کارخانه را ببندیم. ولی همین کسانی که امروز دارند توی این کارخانه کار می کنند ممکن است فردا در خیابان مزاحم شما یا من بشوند چون باید یکجوری زندگی کنند و ما با این کارها جلوی کارآفرینی را می گیریم. من از سال 70 با محیط زیست درگیرم و هنوز هم به نتیجه نرسیدیم.

-ژوله : متشکرم از آقای نوروزخان و از مهندس گلتراش خواهش می کنم نظرشان را بفرمایند:

-گلتراش : این سوال جوابش خیلی ساده است. واقعیتش این است که اگر شما مدعی بودید که ما چطور موفق شدیم آن وقت جوابش خیلی سخت بود. اگر می گفتید ما چطور صنعت سبز شدیم جوابش خیلی سخت بود . آن وقت باید فکر می کردیم ما چه کاری انجام دادیم تا موفق شدیم؟ الان جواب خیلی ساده است ، مثل این می ماند که از من بپرسید توچرا قهرمان دو 100 متر نشده اید؟ خوب ساده است چون کاری نکردم ،تلاش نکردم که قهرمان بشوم. درست است؟ ما برای اینکه موفق شویم و مشکلات زیست محیطی مان را حل کنیم ، کاری نکردیم ما فقط آرزوکردیم 

-ژوله: آقای گلتراش توجه کنید که از سال 68 تا حالا کشور سرمایه های زیادی را در جاهای مختلف و در شکل های مختلف صرف کرده چه در سازمان محیط زیست یا سایر ارگان ها و چه دست اندرکاران صنعت هزینه هایی را متحمل شده اند که بتوانند این مشکل را حل کنند ولیکن نشده . آبکاری ها کاری نکرده اند؟ دولت کاری نکرده. چون هزینه های زیادی چه از طرف دولت برای برخورد با آبکاری ها و چه از طرف آبکاری ها برای در امان ماندن از تهدیدات دولت در این سال ها انجام شده است اما شما معتقدید که اساسا کاری صورت نگرفته است؟

-گلتراش: بله من این اعتقاد را دارم.

-ژوله : ممکن است لطفا بیشتر توضیح بدهید.

-گلتراش : وقتی ما می خواهیم مساله ای را حل کنیم ، اول مشاهده می کنیم بعد مطالعه می کنیم . بعد طرح می دهیم بعد برای پیشرفت در طرح فازهایی را تعریف می کنیم بعد کنترل می کنیم که ما طبق برنامه داریم پیشروی می کنیم یا پسروی. کنترل می کنیم که آیا در جهت حل مساله داریم می رویم یا مساله بزرگتر و حادتر شده ؟ و آیا نیاز به تغییر در برنامه و یک سیستم جدید داریم یا خیر؟ خوب ما این راه ها را نرفتیم . مثالش این است که من یک ساختمان درست می کردم و برای گرفتن تایید شهرداری یک نقشه ای را تهیه کردیم و به شهرداری دادیم تا مجوز را بگیریم نقشه ای که من اصلا قبول نداشتم و برای گرفتن تایید شهرداری تهیه شده بود. خوب ما آن نقشه را بردیم ، جواز را گرفتیم و شروع کردیم به ساختن . بعد از مدتی من دیدم کار ساخت ، ساختمان خیلی بد پیش می رفت به پیمانکارم گفتم شما خوب کار نمی کنید چون شما نقشه ندارید . او هم مرتب می گفت نه مهندس ما نقشه داریم، اما این همان نقشه ای بود که همه قبول داشتیم قرار نیست اجرا شود. گفتم ببین این که نقشه نیست وقتی همه می دانیم قرار نیست اجرا بشود. می دانید، او این کاغذ را نقشه می دانست ولی این نقشه ای که از آن استفاده کنیم نبود.

من فکر می کنم ما اینجوری کار کردیم . یعنی یک طرح کلی برای حل این مشکل نداشتیم یک پراکندگی خیلی مفرطی به نظر من وجود دارد. یک طرف محیط زیست است، یک طرف شهرداری، یکطرف آبکارها هستند ، فکر نمی کنم واقعا با این روش به جایی برسیم . همان طور که آقای نوروزخان هم گفتند ما الان همان جایی هستیم که بیست و چند سال پیش بودیم .درسته؟خوب این نشان می دهد که کاری انجام نشده است.
-نوروزخان : من اعتقادم بر اینکه ما در تصمیم گیری ها و تدوین قوانین باید مشارکت داشته باشیم

-ژوله : اگر درست متوجه شده باشم، منظور شما این است که اصلا قرار بر این نبوده که مشکل را حل کنیم . یک عده ای آمدند بر اساس وظایفی که دولت بر عهدشان گذاشته (مثل شهرداری یا محیط زیست)یک کارهایی کرده اند که وظیفه شان را انجام بدهند ، و این هم سلیقه ای بوده . یک عده ای هم در صنعت وقتی خیلی به آن ها فشار آمده یک سیستم تصفیه ای گذاشتند که از زیر فشارها و مزاحمت ها خلاص بشوند و رفع موانع که شد، اصلا سیستم را هم خاموش کردند ولی اصلا هیچکدام نیتشان حل مشکل نبوده است . منظور شما این است؟

-گلتراش : درسته، منظور من این است ؛ نتیجه کار هم این را نشان می دهد. به نظر من در این بیست و چند سال مشکل آبکاری با محیط زیست بدتر شده، واحدهای زیرزمینی بیشتری ایجاد شده اند. ببینید جالب است که وقتی می خواهیم مشکلی را بررسی کنیم یک مشاهده دقیق انجام بدهیم . نحوه تاسیس یک آبکاری را بررسی کنیم. چرا یک نفر آبکار می شود با این همه مساله، مشکل و مخاطرات ؟ خود من هم مثل آن آبکاری زیرزمینی شروع کردم . رفتم یک کارگاهی را اجاره کردم و شروع به کار کردم. از دانشگاه آمده بودم دنبال یک کاری می گشتم ، رفتم و آبکار شدم. بعد کم کم جایی را که اجاره کرده بودم خریدم و بعد به عنوان یک تعهد اخلاقی سیستم تصفیه پساب گذاشتم . آن موقع کسی ما را پیدا نکرده بوده ، اصلا نمی دانم ما جزء اطلاعات و آمار شهرداری و محیط زیست هستیم یا نه؟

-ژوله : خوب اگر تا حالا نبودید از حالا هستید!

-گلتراش : ما خودمان شروع کردیم . اصلا قرار گرفتن اسم ما در کنار شرکت های بزرگی که تازه داشتند سیستم تصفیه می گذاشتند خیلی خنده دار بود. یک کارگاه کوچک با 10 تا 12 نفر پرسنل . خوب من آن موقع هم جوان بودم هم کارم خوب شده بود و مشتری زیادی داشتم و می خواستم کارم را گسترش بدهم ولی ما هیچوقت زیر پایمان زمین سفت احساس نکردیم علیرغم اینکه داوطلبانه سیستم تصفیه هم نصب کرده بودیم . این کارگاه که من الان در آن کار می کنم همان کارگاه هست، یعنی هیچ تغییری نکرده است در حالی که اگر من از چتر حمایت یک قانون بهره مند بودم الان کارم را خیلی گسترش داده بودم .

-ژوله: آقای مهندس قانون وجود دارد . همان قانونی که به شما تکلیف می کند 120 کیلومتر از شهر خارج بشوید.

-گلتراش : این قانون مثل همان نقشه ای است که معمار من می گفت داریم . قانونی که اجرا نمی شد . اگر یک قانون درستی بود من آن وقت که می خواستم کارگاه بسازم اینجایی که هستم درست نمی کردم، می رفتم آن جایی که قانون می گفت من فکر می کنم که اگر مشکلات قانونی و این محدودیت ها نبود من الان حداقل 200 تا کارگر داشتم یا یک خط اتوماتیک راه اندازی کرده بودم . ولی ما در همان حد مانده ایم . نمونه های پساب کارگاه من را هم برده اند و آزمایش کردند و اخطار داده اند که بله فلان ماده در پساب تو ppm 2 بالاتر از حد مجاز است. این در حالی است که دو قدم آن طرف تر از من کارگاه آبکاری همه پسابش را مستقیما می ریزد توی چاه یا حتی آب های جاری ولی چون او را نمی شناسند کاری ندارند و چون من را می شناسند به خاطرppm 2 ، تهدید می شوم.

من را ببخشید ولی ما فقط دیوانه نیستیم بلکه ما مجنون های خسته هستیم دیگر خسته ام شده ایم. الان کارهای ایران خودرو و سایپا را ما آبکاری می کنیم . برای چی آن ها به ما مراجعه می کنند؟ چون به ما احتیاج است. پس به این صنعت احتیاج هست اما حرکت ها باید طوری باشد که با رفتن یک مدیر کل ، معاون یا وزیر و رییس جمهور تغییر نکند. اما ما تنها چیزی که داریم همان قانونی است که در سال 68 نوشته است و قرار هم بوده است که انجام نشود و استثنا تنها قانونی هم هست که با رفتن مدیر کل و معاون و وزیر و رییس جمهور و . . . در این سال ها تغییر نکرده است .
-ژوله : خیلی ممنونم از آقای گلتراش، سرکار خانم اسماعیل نیا در خدمت شما هستیم لطفا نظرتان را بفرمایید:

-اسماعیل نیا : به نظر من یکی از دلائل عدم موفقیت ما عدم حمایت از طرف دولت است. از طرف دیگر به دلیل سختگیری های بی دلیل که به این صنعت شده این صنعت را به سمت زیر زمینی شدن سوق داده اند. الان این قوانینی که وجود دارد جلوی ایجاد کار و کارآفرینی را هم می گیرد ، ببینید دولت باید حمایت کامل بکند صرف دادن یک زمین کافی نیست بلکه باید وام هایی را در اختیار صنعت قرار بدهد تا بتواند خودش را تجهیز کند، سالنش را آماده کند و بقیه تجهیزات لازم را فراهم کند. عدم وجود امنیت باعث شده که پراکندگی آبکاری ها زیاد بشود و ما حتی آمار دقیق و درستی هم از تعداد واحدهای آبکاری نداشته باشیم .

-ژوله: اگر من بخواهم از فرمایشات شما جمع بندی داشته باشم شما معتقدید که عدم حمایت های دولت و عدم وجود قوانین صحیح و درست باعث عدم موفقیت در حل این مشکل است.

-حسن پور: ببینید ما باید جهانی فکر کنیم قانون اشکال دارد و باید اصلاح بشود ولی فعلا بایداز همین ظرفیت های قانونی هم به نحوحسن استفاده کرد . قانونی که در سال 68 تصویب شد با توجه به مسائل مدیریت شهری به طور کلان بوده و ما الان نمی توانیم چیزی خلاف قانون را بگوییم یا انجام بدهیم.

-ژوله : آقای مهندس حسن پور با تشکر از شما اگر اجازه بدهید چند دقیقه ای را هم در خدمت آقای مهندس سیفی باشیم . با توجه به کمبود وقت من از مهندس سیفی خواهش می کنم که هم نظرات خودتان را بفرمایید و هم جمع بندی را از صحبت های دوستان ارایه بفرمایید.

-سیفی : آقای مهندس ژوله از شما و دوستان که مطالب خوبی را در این میزگرد و نشست بیان کردند تشکر می کنم. در کشور آلمان با بیش از یک هزار میلیارد دلار صادرات سالیانه که بیشتر آن هم صادرات کالاهای صنعتی می باشد، حدود 400 واحد آبکاری مستقل وجود دارد. شما خوب می دانید که تولیدات صنعتی چقدر به انواع آبکاری ها نیازمند هستند، در ایران که صادرات کالاهای صنعتی با آمارسازی به ده میلیارد هم نمی رسد بیش از 4000 واحد آبکاری مستقل وجود دارد.

در آلمان اکثر واحدهای آبکاری از نظر اندازه، متوسط و بزرگ هستند و دارای تجهیزات نیمه اتومات و اتومات می باشند و تمامی قوانین زیست محیطی، ایمنی و بهداشت را رعایت می کنند، مدیریت واحدها علمی است و از فارغ التحصیلان دانشگاهی و مراکز فنی بهره می برند و در واقع واحدها دانش بنیان می باشند. اما در ایران تقریبا عموم واحدهای آبکاری در اندازه های خرد و کوچک و با مدیریت سنتی است و اغلب بدون شناسنامه و زیرزمینی هستند. پساب های به وجود آمده را تصفیه نمی کنند و از امکانات ایمنی و بهداشت در این واحدها تقریبا خبری نیست.

نرخ ضایعات و دور ریزها و هدر رفت مواد آبکاری هم بسیار بالاست، اغلب کیفیت آبکاری قطعات و مواد اولیه تولیدی نیز اسف بار است. حال سوال این است چرا با همه اهمیتی که صنعت آبکاری در ایجاد ارزش افزوده بسیار بالا برای صنایع و تولیدات صنعتی دارد و از آن در کشورهای پیشرفته به عنوان یک صنعت توانمندساز و دانش بنیان نام می برند، این صنعت مهم در ایران به وضعیتی غیر قابل قبول دچار شده است که عدم حل مشکل پساب ها تنها یکی از مشکلات عدیده ای است که کشور با آن مواجه شده است. اگر بخواهم مختصر و گذرا این وضعیت و به خصوص عدم توفیق در حل مشکلات زیست محیطی و آلودگی را نام ببرم، بر این موارد اصلی اشاره می کنم که:

1- اقتصاد کشور ما، اقتصادی دولتی است و بدتر از آن وابسته بودن به درآمدهای بدون حساب و کتاب نفتی است که سال به سال درآمد افزایش و نرخ وابستگی به آن نیز برخلاف همه برنامه های مصوب به جای کاهش افزایش یافته است. تجربه بشری ثابت کرده است در چنین اقتصادی دانش، افزایش بهره وری، رقابت سالم، مشتری مداری و اخلاق حرفه ای معنا و جایگاهی ندارد. بنابراین تا زمانی که دیدگاه های کلان اقتصادی تصمیم گیران اصلاح نشود و نخواهند از تجربیات جهانی استفاده نمایند، توفیق چندانی برای حل مشکلات زیست محیطی به دست نخواهیم آورد.

2- تصویب غیر کارشناسی و نادرست قوانین نه تنها مشکلات را حل نکرده است بلکه برخلاف جریان جهانی این صنعت، صنعت آبکاری ایران را به قهقرا برده است و به جای تاسیس واحدهای بزرگ و مدرن علمی با کارشناسان ورزیده و استفاده از افراد زبده، کارگاه ها کوچک و کوچک تر شدند و برای دور زدن قانون و همچنین دور ماندن از دست ماموران، زیرزمینی شدند. بنابراین تا زمانی که چنین قوانینی وجود دارند، این معضلات و مشکلات نه تنها کاهش نمی یابند بلکه هر روز شرایط ناگوارتر و نامطلوب تر خواهد شد.

3- زنجیره تامین این صنعت که شامل تولید کنندگان مواد و تجهیزات، آبکاران و واسطه ها می باشند در به وجود آمدن و گستردگی این مشکلات به شدت مقصرند. جامعه آبکاران کار علمی و منطقی برای معرفی صنعت آبکاری و نقش آن در توسعه صنعتی و اقتصادی کشور انجام نداده است. البته افرادی به عنوان پیشرو کارهای خوبی را انجام دادند ولی عموم افراد صنعت یا بهتر بگویم بدنه صنعت حمایت لازم معنوی و مادی را از این افراد انجام ندادند بلکه با اعمال و رفتار خود به رشد فضای دلالی و افزایش واحدهای زیرزمینی و سنتی کمک نمودند ، در واقع از این شرایط سو استفاده شده است. به اعتقاد من این سه عامل بیشترین نقش را در به وجود آمدن شرایط موجود ایفا نموده است، به دلیل کمبود وقت عرایضم را خاتمه می دهم و امیدوارم که راهکارهای مناسبی در جلسات بعدی توسط دوستان ارایه گردد.

-ژوله : خیلی متشکرم . از همه دوستانی که وقت گذاشتند و زحمت کشیدند متشکرم، دوستانمان از محیط زیست هم جایشان خالی بود به عنوان جمع بندی باید عرض کنم که دو مشکل اساسی را دوستان به آن اشاره کردند:

1-عدم وجود یک نقشه راه درست مشخص و جامع . که این طرح باید از طرف خود صنعت ارائه شود و در آن هم نقش همه ذینفعان و مسئولیتشان مشخص شود و هم توقعات و آورده هایشان .

2-از طرف دیگر مشکلات قانونی وجود دارد. قانون های غلطی که به هرحال مبنای تصمیم گیری ها قرار می گیرند . قانون هایی که نوشته شده که انجام نشود و این قانون ها نیز باید اصلاح گردد . مطلبی را خدمتتان عرض کنم که شاید امید بخش باشد، جناب آقای محمدی زاده رییس سازمان محیط زیست روز شنبه 15 بهمن ماه در اصفهان در کار گروه ، کاهش آلودگی هوای اصفهان فرموده اند که :

مقابله با چالش های زیست محیطی نیازمند بازنگری در سیاست هاست و من امیدوارم که دوستان واقعا به این مهم رسیده باشند و با بازنگری در سیاست ها و قوانین غلط راه را برای اصلاح امور باز نمایند. من از دوستان خواهش می کنم این بحث را رها نکنند و در کنار ما باشند تا در جلسات بعدی به جمع بندی خوبی از بحث برسیم.